Misschien weten jullie nog dat ik hier mijn zegje kwam doen. Mijn man die eigenlijk niet wilde mee werken aan de hulpverlening enzovoorts?
We zijn nu een aantal maanden verder en ook al een paar gesprekken verder met de hulpverlener. We hebben besloten om ons huis te verkopen, staan ingeschreven voor een huurwoning, ook al schiet dit niet echt op, we zijn er mee bezig. Ik ben aan het solliciteren geslagen voor meer uren, dit alles in overleg met de hulpverlener. Intussen zijn er wel 2 deurwaarders die moeilijk doen, wat heel logisch is, want zij willen geld zien. Morgen ga ik weer naar de hulpverlener, samen met de nieuwste papieren, van die deurwaarders. Volgens hem hoeven wij niet in de wsnp te komen, maar ik durf niet te hard te juichen. Of te huilen.
Mijn man en ik hebben hele goede gesprekken gehad, we vertellen het nu ook om ons heen, dat we in behoorlijk zwaar weer zitten, op financiëel gebied. Dit doet mij al heel veel goed! We zijn echt bezig met alles, daar ben ik zo ontzettend blij mee. Toch gaat het niet zo heel erg goed me, vrees ik. De sombere dagen zijn niet te tellen en vaak ga ik net na mijn kinderen ook al naar bed. Hoofdpijnen zijn sterk en de nare gedachten volgen elkaar razendsnel op. Vandaag denk ik: oké dit gaat ons lukken! Maar vanavond denk ik weer: wat heeft mijn leven nou eigenlijk voor nut?? Helemaal niets…
De huisarts mag dan ook een bezoekje van mij verwachten zeer binnenkort. Het wordt tijd om ook tegen mijn geestelijke gesteldheid, zoals het nu is, actie te gaan ondernemen. De kinderen merken er niets van trouwens. Die blijven gewoon vrolijk.
Ik heb ook een cursus van de NIBUD, omgaan met geld, gevolgd. Wat wel een leuke opsteker was en waar ik behoorlijk van geleerd heb. Ze vond me “de beste van de klas”. Toch leuk om ook eens zoiets te horen he? Volgens deze mevrouw, kom ik er wel en zij doet dus voornamelijk mensen zoals eh..ik lesgeven hier in. Ben blij dat ze dit zei, want ik houd me toch aan de zinnetje vast.
Het spijt me dat het zo'n lang verhaal geworden is en we zijn er ook echt nog niet. De stenen in mijn maag, blijven op hun plek, maar ik ben wel heel blij met het feit, dat we de stappen echt gezet hebben en dat mijn man er nu helemaal achter staat! Een complete ommezwaai, wat een hoop scheelt.