4 maanden laat het UWV iemand rustig ver onder het sociaal minimum leven. Half mei eindigde mijn Ziektewet-uitkering (grootste deel van mijn inkomen). Het UWV was “vergeten” dit op tijd aan te geven zodat er tijdig een andere uitkering aangevraagd kon worden. Meteen een WW-uitkering aangevraagd, een heleboel problemen met de verkeerde papieren op de verkeerde afdelingen, te laat verzonden werkbriefjes door het UWV, een voorschot aangevraagd, ontelbare keren gebeld met het UWV, pas vorige week contact gehad met iemand die mij vertelde dat ik dus pas eind september mijn WW krijg. Ondertussen moet ik het doen met mijn gedeeltelijke WAO-uitkering van 500 euro per maand. Daar gaat dan dus nog de huur en alle vaste lasten vanaf. Een voorschot van de Gemeente krijg ik niet, omdat het UWV de voorliggende voorziening is. Voeg daaraan toe dat ik in de WSNP zit, niets meer kon afdragen aan de boedel, plus een probleem met de Belastingdienst (vanaf januari helemaal geen huurtoeslag a 198 euro per maand meer ontvangen). Waar ik dus ook al sinds januari achter aan zit en nog steeds is het niet opgelost. Bewindvoerder kan niets doen. Belastingdienst verwijst weer door naar de bewindvoerder. Ik leef van etenswaren die ik krijg van mijn ouders en buren. Mijn zoontje van zeven gaat regelmatig met honger naar bed; het is een goede eter maar alles is hier nu op rantsoen. Hij kan niet naar therapie (een strippenkaart kan ik niet meer betalen). Dit is toch schandalig? Je doet niets fout, houdt je braaf aan de regels maar door al die fouten van de instanties leef je in echte armoede en er is niemand die daar iets aan kan doen. Men denkt zeker dat iedereen een spaarpotje heeft of reserves? Nou, wij niet. Het vakantiegeld van dit jaar is opgegaan aan levensonderhoud, net als de kindertoeslag. Ja, straks krijg ik (hopelijk) geld, maar dit gaat dan weer op aan achterstallige betalingen en vaste lasten. Ik word er zo moe en gefrustreerd van en ik sta machteloos. Heb al diverse klachten ingediend maar het geld ontvangen waar ik gewoon recht op heb, ho maar…